Gisteren was het 3 jaar geleden dat Nicolas Sarkozy tot president is gekozen, maar tot veel feestgedruis heeft dat niet geleid.
Goed, Europa zit middenin een fikse financiële crisis, maar er is meer aan de hand. De tijden van 'Super Sarko' zijn voorbij. Was hij aanvankelijk omnipresent en had hij overal een oplossing voor, inmiddels is dat allemaal veranderd.
De harde wetten van de Franse politiek willen dat de president zich wat terughoudend opstelt en achter de schermen weliswaar de baas is, maar dat niet dagelijks voor de schermen moet willen laten zien. De gretigheid waarmee hij zich met van alles en nog wat bemoeide, pakte dan ook niet in zijn voordeel uit.
Wat ook niet hielp was de soap die hij van zijn privéleven maakte. Verlaten worden door je vrouw kan de besten overkomen, maar de exploitatie van Carla Bruni als nieuwe presidentsvrouw was niet altijd even fijnzinnig.
Toen recentelijk ook nog eens openlijk gespeculeerd werd over de kwaliteit van dit nieuwe huwelijk en Sarkozy op oorlogspad ging tegen de vermeende uit-de-school-klappers, was de presidentiële gratie wel erg ver te zoeken.
En laten we niet de electorale afstraffing vergeten die de UMP, zijn partij, recentelijk kreeg bij de regionale verkiezingen. De president die de grote hervormingen ter hand zou nemen was nu toch echt wel van het rechte pad afgeweken en Sarkozy lijkt te hebben besloten om 'meer presidentieel' voor de dag te komen.
Dat betekent enerzijds: met meer beheersing operenen en anderzijds: premier en ministers vaker inzepen met heilloze planen die, als ze mislukken, op andermans conto komen. Of hij punt 1 kan opbrengen is nog de vraag. Maar punt 2, anderen misbruiken voor eigen doeleinden, zal hem zondermeer goed afgaan. Op de foto: Sarkozy met Rachida Dati, aanvankelijk een bondgenote, inmiddels verdacht als de bron die zijn huwelijk met Bruni bezoedelt met kwaadsprekerij.