Je kind is niet je therapeut

Kinderen zijn kinderen. En volwassenen zijn volwassenen. Maar in sommige gezinnen slagen volwassenen onvoldoende in om zich als volwassenen te gedragen, waardoor kinderen instinctief de rol overnemen van vredestichter en redder.Dat verschijnsel wordt wel parentificatie genoemd.

Ouders maken soms niet zo'n duidelijk onderscheid tussen wat kinderen wel en niet moeten horen. Kinderen en tieners hebben vaak nog niet het vermogen ontwikkeld om nuances in situaties te onderscheiden, waardoor ze bang of overweldigd kunnen raken door de informatie.

Hoewel de meeste van ons wel weten welke onderwerpen geschikt zijn om in het bijzijn van een kind te bespreken, ontstaat er een emotioneel gevaar wanneer ouders hun kinderen gaan gebruiken als klankbord voor hun eigen emotionele worstelingen. Wanneer ouders met hun kinderen praten over huwelijksproblemen, financiële zorgen of emotionele moeilijkheden zoals depressie, kan dat voor hen overweldigend zijn. 

Als we tegen onze partner tekeer gaan in het bijzijn van onze kinderen, is dat misschien gewoon een uitlaatklep voor onze frustraties, maar voor hen kan het klinken als een dreigend gevaar dat hun hele gezin uit elkaar kan rukken, schrijft David Schwartz, relatie- en gezinstherapeut in Psychology Today. Dit kan ertoe leiden dat ze emotioneel overweldigd raken en bang worden.

Kinderen zijn net sponzen als het gaat om het opnemen van wat volwassenen zeggen. Ze pikken onze stemmingen, reacties en woorden op op een manier die hun gevoel van veiligheid kan verstoren. Als hun belangrijkste verzorgers dreigen uit elkaar te gaan, de rekeningen niet kunnen betalen of te depressief zijn om uit bed te komen, heeft dat natuurlijk invloed op het kind.

Het is belangrijk dat ouders hun kind niet vragen om advies over hoe ze met hun volwassen problemen moeten omgaan. Ja, het is geweldig als een kind inspraak heeft in gezinsbeslissingen, maar als het kind wordt gevraagd om de ouder te ‘redden’ uit zijn of haar persoonlijke problemen, kan dat hun emotionele ontwikkeling te boven gaan. Dit kan op zijn beurt heel eng zijn voor een kind dat zich verantwoordelijk voelt voor het welzijn van de ouder.

We kunnen gezinsproblemen met onze kinderen en tieners delen, zolang we ze niet vragen beslissingen te nemen die hun emotionele vermogens te boven gaan. Door bewust voor onze kinderen te zorgen en duidelijke grenzen te stellen aan de manier waarop we gezinskwesties bespreken, kunnen we streven naar duidelijkheid in onze communicatie. Dit kan kinderen en tieners helpen om met gezinskwesties om te gaan zonder dat ze onnodige angst en stress ervaren, zegt Schwartz.