Handen thuis? Of elkaar juist aanraken?

Elizabeth Bernstein schijft een vrolijk column in The Wall Street Journal over de vraag of mensen op het werk aan elkaar mogen zitten of niet. (Tussen haakjes: op deze kwestie zijn Amerikanen heel wel erg dol, wat natuurlijk een veeg teken is.) Bernstein vraagt zich af of het soms niet ietsjes minder kan, al dat gekus, dat elkaar bij de elleboog grijpen en elkaar op de schouder slaan. Zelfs in de lift gaat het gewoon door en laatst deed haar schoonmaakster op kantoor ook al mee. Van zichzelf heeft ze de indruk dat ze een ‘touchee’ is, iemand die makkelijk wordt aangeraakt. Want eerlijk is eerlijk: niet iedereen wordt evenveel aangeraakt op kantoor. Al is het niet zo simpel dat mooie mensen steeds maar worden betast en de lelijkerds niet. Bernstein voert een dikzak van 110 kilo op, die veel wordt aangeraakt, zelf vermoedt hij dat het een soort van teddybeer-effect is dat hij te weeg brengt. Is aanraken van benen, knieën en schouders niet hetzelfde als iemand de hand schudden? Nee, zegt Bernstein, daar denken advocaten beslist anders over. Op iedere afdeling is wel iemand die de naam heeft dat hij een echte ‘aanraker’ is en die kan dit maar beter in zijn oren knopen. Het oude idee dat enkel mannen vrouwen willen betasten en dat vrouwen dit niet willen, wordt hier verworpen. Sommige mannen zijn inmiddels zo goed gedresseerd dat ze zeggen dat ze niets moeten hebben van een ander die aan hen komt. Soms is de aanraking een teken van medeleven, bijvoorbeeld als iemand te horen krijgt dat hij een naaste heeft verloren. Maar eerlijk is eerlijk, niet iedereen wacht tot deze droeve tijding om een ander alvast te betasten – en dat is natuurlijk heel, heel erg kwalijk. Op het werk een ander aanraken, brengt (vooral in de VS) een zeker risico met zich mee. Wie dit risico uit de weg wil gaan, kan het beste thuis gaan werken. En heeft hopelijk een hond.

Bron(nen): The Wall Street Journal