Goodbye. De laatste uren met mijn man voordat hij naar Irak vertrok

Ja, over de vraag wat het Westen in Irak heeft te zoeken, kunnen we nog eindeloos doorgaan. Politiek, geopolitiek, strategie, soennieten en siiten, oliedollars - roept u maar. Het kan natuurlijk ook anders. Op Slate vandaag een ontroerend artikel van een vrouw, Alison Buckholtz, die beschrijft hoe ze zich voelt nu haar man Scott als piloot naar Irak is vertrokken. Hij gaat de oorlog in, zij blijft achter met 2 kleine kinderen. Over hoe ze moet huilen als het afscheid definitief is. En hoe ze nog probeert te genieten van de laatste momenten die ze samen doorbrengen, op het vliegveld. Een fragment: "Scott and I finally did get to walk through the airport, alone, hand-in-hand. We found comfortable seats in a private, isolated area. There was no clapping, no foot-stomping, no whooping. It was our own version of hello. And that’s how we said goodbye." U begrijpt het al, die Alison Buckholtz kan schrijven als de beste.

Bron(nen): Slate