40 jaar eenzame opsluiting, wat doet dat met een mens?

Herman Wallace is 70 jaar, Albert Woodfox 65. Ze zitten al 40 jaar in eenzame opsluiting. Robert King, die 29 jaar in een cel van 3 bij 2 meter zat, wil er niet over uitweiden, maar stelt: ‘Het is onmogelijk tot je middel in de stront gedoopt te worden en daarna niet te stinken.’ King werd in 2001 vrijgelaten uit de gevangenis - de grootste van Amerika - die de bijnaam Angola heeft, naar de voormalige plantage waar Afrikaanse slaven werkten. Hij beschouwt zichzelf nog steeds als één van de ‘Drie van Angola’, drie mannen die de focus zijn van een internationale campagne voor gerechtigheid, omdat ze claimen onschuldig te zijn aan de daden waar ze voor veroordeeld zijn.

Angola was in de jaren ’60 en ’70 berucht om zijn dwangarbeid, seksuele slavernij en geweld. Toch was eenzame opsluiting volgens King veel, veel erger. Dat beaamt Nick Trenticosta, de advocaat van de andere twee, Wallace en Woodfox, die er zitten wegens de (beschuldiging van) moord op een bewaker in 1972. ‘Mensen die langdurig in eenzame opsluiting zitten, raken ernstig beschadigd. Het worden planten, hun wil om te leven verdwijnt. Als ik ze in de bezoekruimte ontmoet duurt het wel 2 uur voor ik er een woord uit krijg en dan is het vaak nog gebrabbel.’

Hoewel officiële gegevens ontbreken, is het duidelijk dat er in de VS tienduizenden mensen in eenzame opsluiting zitten. Volgens mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Solitary Watch zijn het er wel 80,000. Een woordvoerdster van Solitary Watch (die zich net als Amnesty sterk maken voor Wallace en Woodfox) verklaart: ‘Als het langer duurt dan een paar dagen of weken is het marteling.’ Ze citeert de verklaring van senator John McCain, die als krijgsgevangene jarenlang in eenzame opsluiting in Vietnam vast zat.

Of zoals een gevangene het verwoordt: ‘Sluit jezelf tien jaar op in je badkamer, en als je eruit komt, zeg dan maar dat het geen martelpraktijk is.’

Bron foto: BBC