De huisarts als zorgmanager: patiënt op de tweede plaats
De huisarts als manager van zijn eigen mini-ziekenhuis. Zo omschrijft huisarts Joost de Kanter de hedendaagse dokterspraktijk. 'Ik mis de momenten waarop je even kunt vragen: Gaat het goed met uw moeder, is de mantelzorg niet te belastend?', vertelt hij in Trouw.
Steeds meer taken worden overgenomen door praktijkondersteuners. Zo zijn deze verpleegkundigen verantwoordelijk voor de zorg voor diabetespatiënten. Ook hart- en longpatiënten kunnen in eerste instantie bij de ondersteuner terecht. Verder nemen doktersassistenten de arts veel zorg uit handen. Stipte hij eerder nog wel eens zelf een wratje aan, nu doen de assistenten dat.
Dat heeft een groot voordeel. De huisarts heeft nu meer tijd voor patiënten die zijn hulp echt nodig hebben. De Kanter heeft vijf patiënten per uur, waar dat er eerder zes waren. Maar nadelen zijn er ook. Al die praktijkondersteuners en assistenten moeten worden gemanaged. Er is veel meer administratief werk dat tijd kost. Bovendien moet er meer overlegd worden met andere organisaties, zoals ziekenhuizen, apothekers en maatschappelijk werk.
De Kanter: 'Vorig jaar werkte ik anderhalve dag per week aan onder meer dat soort zaken, die niet om direct patiëntencontact gingen.' Daarnaast is de tijd per patiënt nog steeds te kort doordat de meer complexe problematiek overblijft voor de arts. 12 minuten per patiënt is dan te weinig zeker gezien alle bijkomende overlegjes. 'Dat schoot er vaak bij in, moest na vijf uur. Op een gegeven moment was het normaal geworden dat ik werkte van half acht in de ochtend tot zeven uur in de avond.'
De Kanter kreeg daardoor een burn-out. Hij ziet zichzelf niet terugkeren in zijn oude baan. 'Misschien alleen op een plek waarin ik alleen patiëntencontact heb. En het liefst met meer tijd per patiënt.'
Hij is overigens niet de enige die er zo over denkt. Zo'n 60 procent van de Nederlandse huisartsen ondertekende onlangs het Manifest Bezorgde Huisarts. In het manifest protesteren de huisartsen onder meer tegen de machtspositie van de grote zorgverzekeraars en klagen ze dat ze te veel tijd moeten besteden aan administratie, waardoor de zorg erbij inschiet.
Weet u al dat huisartsen smetvrees hebben, ze raken patiënten niet meer aan. Het magische voelen en meten en problemen oplossen door artsen wordt nu gedaan door ander opgeleid personeel. Iedereen in de zorg werkt knetterhard, je kunt het nog geeneens vergelijken met de tijd van bv Florence Nightingale. Er is een zekere mate van wreedheid in deze aanpak. Niet op de werkvloer.
🙂
(in antwoord op marianne martens)uw verhaal raakt me omdat alles anders is georganiseerd, ook de professional lijdt onder het grote tekort aan tijd, de tijd wordt nu besteedt aan afvinken, lijstjes afwerken, papieren inleveren, in de postbakjes leggen. De Gezondheidszorg drijft weg van haar primaire taken o.a. contemplatie, rust om met de patiënt de symptomen en problemen te bespreken. De praktijkverpleegkundige van u is mogelijk overspannen of werkt met te weinig mensen in de praktijk. U geeft voorbeelden die steeds vaker zullen voorkomen. De arbeidsomstandigheden zijn niet verbeterd, integendeel iedere belanghebbende zit in een ” loep” waar niemand zelfstandig een einde aan kan maken. Bij het begin van deze knettergekke omslag
(in antwoord op Zonspotter Peter)zat ik iedere avond kapot van vermoeidheid op de bank. Professionals zijn niet opgeleid voor afvinken maar om een onderdeeltje te zijn in het verzorgen van patiënten, cliënten of klanten.Heb zelf nog de tijd meegemaakt dat je een paar uur naar de bibliotheek mocht om je vak bij te houden of een cursus. Allemaal weggesaneerd. Boven in de organisaties is geen liefde voor de medemens. Op de werkvloer wel, ook al zijn ze anders opgeleid. U weet wel ” afvinken”.
Wens u veel kracht in deze wereld.
Bij ons loopt de huisarts altijd uit en sta je zo weer buiten. Laatst waren we 20 minuten te vroeg en liep de beste man om 9.20 al 20 minuten uit. Dat was helemaal balen. 10.00 uur stonden we weer buiten.
Klopt ! We zijn dus ongeveer 1 uur binnen geweest, maar niet bij hem.
Ik wacht al ruim een half jaar op een oproep van de praktijkondersteuner.
Na een maand zaten we daar, ik ga altijd mee met mijn mevrouw, als mantelzorger, toen vroeg ik er nog na. Ja, ze was ziek geweest.
Zou heel snel een oproep krijgen. Dat was in november. Nog steeds niet.
Nou, is het de zoveelste check voor mijn diabetes, die ik al jaren niet meer heb.
Volgens mij is ze weer ziek geworden. Kan ook, he.
Ook huisartsen kunnen een burnout krijgen.
Ik had in in Rotterdam 2 huisartsen tot 1999.
En toen ik voor iets anders kwam in 2000 ofzo waren er ineens 2 nieuwen.
Ja, ze waren er mee gestopt. Veel ouder dan mij waren ze niet.
De ene nieuwe heette Oei. 🙂
Ja, ik dacht toen ook: Oei, daar moet ik het mee doen, dan. 😉
Pas geleden had ik specialiste Witjes.
Nee, ik zeg niks. Die had mij aardig te pakken.
Zit nu nog na te genieten van de operatie.
Wat voelde ik me uh knudde na een paar dagen.
Nou, is blauw wel mijn favoriete kleur.
Maar als je dat hebt hangen denk je dat even niet meer. 😉
En een nieuwe bult erbij. Ik voel me nu echt een dromedaris op een ongelukkige plaats.
Die bult op mijn gezicht daar heb ik geen last van en die flappen aan mijn hoofd storen me ook niet.
Af en toe raak je. En de voorste doet wel eens pijn.
Vooral als je er in knijpt.