Waarom er steeds meer jongeren arbeidsongeschikt zijn
Een paar dagen geleden maakte het CBS bekend dat voor het eerst meer mensen arbeidsongeschikt zijn door psychische problemen dan door lichamelijke klachten. Vooral onder jongeren neemt het aantal dat niet kan werken vanwege een slechte geestelijke gezondheid schrikbarend toe. 85 procent van de 72.000 arbeidsongeschikte jongeren onder de 25 jaar zit thuis vanwege stress, depressiviteit of een ontwikkelingsstoornis.
Emeritus hoogleraar opvoedkunde Jo Hermanns is nauwelijks verrast, aangezien een op de zes jongeren als kind al wordt gediagnosticeerd met een psychisch probleem, waarvoor begeleiding nodig is. Dat een deel van hen uiteindelijk niet klaar is voor de echte wereld en als twintiger arbeidsongeschikt wordt verklaard is daarvan een logisch gevolg.
"Deze jongeren hebben weinig aan het maatschappelijke leven kunnen deelnemen en zijn daardoor niet voorbereid op functioneren in de samenleving", zegt Hermanns in Trouw. "Zij zijn al van jongs af aan behandeld als patiënt en altijd begeleid door professionals. Op die manier zijn ze steeds meer gaan samenvallen met hun diagnose. Zo praten ze ook over zichzelf. Ik heb autisme en dus moet je me niet in een volle klas zetten."
Het is lang niet altijd goed voor jongeren met gedragsproblemen om de hulpverlening in te schakelen. Vooral omdat ze er vaak niet meer uit komen. Slechts een derde weet zich later in het dagelijks leven te redden, een derde blijft afhankelijk van professionele hulp en met de rest loopt het nog slechter af. Ze belanden in de criminaliteit, worden dakloos of raken verslaafd.
Als een kind eenmaal in dat circuit zit, is de kans dat ze van daaruit de draad weer oppakken nihil, zegt Hermanns. "Terwijl kinderen en ouders die alle zeilen bijzetten op een reguliere school meestal slagen."
Bron(nen): Trouw
Dat komt omdat een steeds sneller expanderende deel van de bevolking niet capabel is om kinderen op te voeden of iets te bieden heeft met bovengenoemd resultaat als gevolg. Kinderen maken is geen probleem, echter de consequenties inzien van 10 minuten plezier is voor velen al mentaal te veel.
Een derde van de kinderen met gedragsproblemen komt toch nog in de criminaliteit terecht met behandeling. Hoeveel procent zou dat zijn zònder behandeling ?
Het euvel van dit artikel is dat het de stand van zaken uitsluitend beoordeelt op de succesfactor en aangezien deze niet 100% is stelt dat daarom de behandeling niet zinvol is. Het èchte probleem zit in het hoofd van de schrijvers van het artikel en is een groot probleem van deze tijd en daarmee ook wel de voedingsbodem van dit verschijnsel.
Succes is niet gegarandeerd. Niet iedereen wordt een gelukkig, gebalanceerde persoonlijkheid met goede sociale en professionele vaardigheden. Ook dan moet je nog wat, ‘game over’ bestaat niet in real life.
Een van de grote problemen tegenwoordig is dat op alles en iedereen een etiketje geplakt moet worden. Neem als voorbeeld autisme dat wordt genoemd.
Autisme is geen aandoening waarvaan eenvoudig vastgesteld kan worden of je autistisch bent of niet en daarom wordt gesproken over een spectrum. Daarin zit alles van nauwelijks tot ernstig. Maar zo te lezen is de diagnose zowel een zegen als een vloek voor de patiënt.De vraag is zelfs of we wel moeten streven naar een diagnose voor iedereen.
Autisme wordt vaker als diagnose gesteld dan 50 jaar geleden maar daaruit volgt nog niet automatisch dat het ook vaker voor komt en dat geldt natuurlijk voor alle psychische aandoeningen als stress, overspannen etc. We moeten oppassen dat patiënten zichzelf niet gaan zien als ‘slachtoffer’ en zich gaan voegen naar hun diagnose. Velen kunnen gewoon een normaal’ leven leiden en voor sommigen kan dat beter zonder etiket. Uiteindelijk, wie bepaalt wat normaal is en wat niet?
Dit is het resultaat van de pamperopvoeding.
Op je dertigste nog niet volwassen.
50 jaar geleden ging je op je 14e aan het werk.
Harde leerschool maar weinig uitvallers.
Het motto van de maatschappij is steeds sneller, steeds efficiënter en steeds goedkoper.
Uiteindelijk zijn er dan steeds meer mensen die die ratrace niet meer volhouden en breken.
Veel jongeren worden vandaag de dag als prinsje of prinsesje opgevoed. Ze worden als zeer bijzonder gezien en elk obstakel/tegenslag wordt bij ze weggehouden.
En dan wordt je ineens in het diepen gegooid zonder dat je er goed op bent voorbereid.
“Het motto van de maatschappij is steeds sneller, steeds efficiënter en steeds goedkoper. Uiteindelijk zijn er dan steeds meer mensen die die ratrace niet meer volhouden en breken.”
Kom op zeg. Ik ga al lang mee in het bedrijfsleven en zie veel bedrijven van binnen. Er is helemaal geen ratrace gaande. Wat er wel gaande is, is dat klagen steeds meer geaccepteerd wordt. Het zijn voornamelijk de mensen die weinig doen die veel klagen. De harde werkers hoor je nooit en zijn (bijna) nooit ziek.
(in antwoord op kwikfit)Ben benieuwd hoe de verhoudingen autochtoon/allochtoon liggen inzake de jongeren uit het artikel. Iemand ?
Die verhouding is totaal niet relevant.
(in antwoord op Jan Leul)Dat is jou mening en niet de mijne. #wegkijken
(in antwoord op warskip)Het is jouw mening, Jan Leul.
(in antwoord op Jan Leul)Wat dat betreft zul je niet voor verrassingen komen te staan 🙂
(in antwoord op Jan Leul)Het is dan ook beter dat we de jongeren beter begeleiden en eruit halen met wat er in zit.
Een stempel er op drukken geeft een negatief beeld voor de jongeren, en dan heeft knokken geen zin