Op een koord de Grand Canyon oversteken
En dan zonder vangnet. Het gaat morgen, 23 juni, gebeuren, en de waaghals die het betreft heet Nik Wallenda, koorddanser van beroep. De Amerikaan bedwong eerder Niagara Falls, maar toen was hij verzekerd met een koord. Deze keer is het eventjes niet opletten en hij stort in een diepte van 450 meter.
De waaghals wil met dit risicovolle tripje zijn overgrootvader Karl Wallenda eren, die met fatale afloop van een koord viel tijdens een optreden. Net als overigens een oom en een neef. Toen hij de stalen kabel over de Grand Canyon zag, straalde Nik Wallenda van oor tot oor: "Het ziet er fantastisch uit'.
Je kunt zijn fenomenale optreden live volgen via Discovery Channel waar het met een vertraging van 10 seconden zal worden uitgezonden voor als de 'Koning van het Koord' de overkant onverhoopt niet haalt. Met zijn schoenen van elandleer die zijn moeder voor hem maakte rekent hij daar echter niet op, al maakt hij zich wel zorgen om de wind die nogal onberekenbaar is.
Bron(nen): Reuters
Het is erg prikkelend om zo in de belangstelling te komen. Het geeft de koorddanser zeker de roem en eer die hij zoekt in dat beroep.
Toch is het lilaïsch bekeken wel wat armzalig om op deze wijze opzien te baren. Bovendien raakt het lichaam ontzettend gespannen van dit soort dingen, het zal op een dag breken, niet door een stunt, maar gewoon omdat de spanningen zo hoog oplopen dat het lichaam het niet meer aankan. Het armzalige element zit vooral in het feit, dat iemand zich zo moet uitsloven om even een moment in de belangstelling te staan. Hij is dus niet gek, maar gewoon een heel klein en armzalig wezen.
Dit dus als conclusie vanuit het gezichtspunt van “onderzoeker naar lila energie”…
Er zijn weinig mensen met werkelijke supertalenten, maar dat diskwalificeerd deze prestatie nog niet. Het is een onderschatting van de waarde van het geven van een geluksmoment aan anderen, in dit geval zelfs velen, zelfs als dat dan een “platte” circusact is.
(in antwoord op AVandersloot)