Anthony Hopkins: de treurige jeugd en dronken jaren van een briljant acteur

Op een grijze dag in september 1949 zag Anthony Hopkins zijn ouders wegrijden van de strenge kostschool in Monmouthshire die hij op het eerste gezicht al haatte. Zijn moeder zwaaide toen ze hem achterlieten, maar hij reageerde niet. In plaats daarvan, zo schrijft hij, legde hij op dat moment een gelofte af: "Ik waag mijn kans en kom nooit meer in de buurt van mijn moeder en vader – of wie dan ook."

Nu hij 87 is en terugdenkt aan die scène – "Ik dacht dat ik nooit meer bij iemand zou horen" – suggereert de kilheid in zijn stem dat deze gedachte zijn 11-jarige zelf niet verdrietig maakte, maar juist krachtig. Hij knikt.

"Het gaf me een sterk gevoel. Eenzaam, maar sterk. En zo ben ik door het leven gegaan," zegt hij in een uitgebreid, boeiend interview in de Sunday Times. (€)

Als enig kind maakte hij geen vrienden op school en ook niet thuis in Port Talbot. "Ik paste er niet bij. Alles was vreemd. Ik wilde niet met de andere kinderen op straat spelen."

Als jonge acteur walgde hij van de "kissy-smoochy-darling" theaterkameraadschap en werd alcohol zijn enige vriend.

Hij wilde niet naar de Oscars in 1992 toen hij de Oscar voor beste acteur won voor The Silence of the Lambs. Hij lag in bed te slapen toen hij zijn tweede Oscar won – voor The Father, in 2021.

Zijn moeite met echte mensen maakt hem een betere acteur, denkt hij.

"Het geeft me afstand om te observeren. Ik klink misschien als een koelbloedig monster, maar dat ben ik niet", zegt hij. "We dragen allemaal maskers. Het hoort allemaal bij het spel. Zodra we 's ochtends opstaan, zetten we een masker op. Een masker van gedrag: 'Hoe gaat het? Alles goed?' Het is fascinerend. Ik wil niet respectloos zijn, maar ik vind het buitengewoon, de rituelen wanneer mensen samenkomen." Alsof hij een exotische natuurdocumentaire vertelt, mompelt hij: "Het is allemaal een schaduwbeweging van dierlijk gedrag, van verdediging en agressie. Het is onze manier om met het leven om te gaan."

Hij heeft een mantra die hij graag voor zichzelf herhaalt: "Er valt niets te bewijzen. Er valt niets te winnen; er valt niets te verliezen. Geen stress, geen probleem."

Als zoon van een hardwerkende bakker uit een lange lijn van stoere Welshmen was Hopkins als kind "nutteloos en hopeloos".

"God weet wat er met je gaat gebeuren", zei zijn vader tegen hem. "Je bent hopeloos."

Ik deed een stap achteruit en zei: 'Op een dag zal ik het jullie laten zien. Ik zal het jullie allebei laten zien.'"

Hij ontdekte al snel hoe hij dat kon doen toen zijn vader hem dwong lid te worden van de plaatselijke YMCA ("In godsnaam, ga het huis uit en maak wat vrienden!"), waar Hopkins toevallig amateur-acteurs tegenkwam die een toneelstuk aan het repeteren waren. Betoverd won hij binnen een jaar een beurs voor het Cardiff College of Music and Drama. Na zijn afstuderen in 1957, twee jaar nationale dienst en een opleiding aan de Rada, trad hij in 1963 toe tot een repertoiregezelschap in Leicester.

Een wonderbaarlijk talent, een prikkelbaar karakter en een ongezonde paranoia kenmerkten de eerste decennia van zijn carrière.

Ziedend van woede vocht hij voortdurend met regisseurs en collega's. "Ik was zo opvliegend. En boos." Was hij de boosste persoon die hij ooit had ontmoet? "Ik denk het wel, ja."

Alcohol maakte de situatie alleen maar erger. Hopkins, een onvoorspelbare, twistzieke dronkaard, maakte een einde aan zijn eerste huwelijk – met de Britse actrice Petronella Barker

In 1973 trouwde hij met Jenni Lynton, een productieassistente uit Surrey, en het jaar daarop werd hij de ster van Broadway met zijn rol in Equus. Maar tegen die tijd was zijn drankgebruik volledig uit de hand gelopen. Op een ochtend in december 1975 werd hij wakker in een hotelkamer in Arizona zonder zich te kunnen herinneren dat hij daar vanuit LA naartoe was gereden. De volgende dag ging hij naar de AA en sindsdien heeft hij geen druppel meer gedronken.

En sindsdien gaat het beter.