De prijs van goud is sinds januari met bijna 60 procent gestegen. De vraag naar goud is inmiddels zo groot dat analisten zich afvragen: hebben we het 'peak gold'-moment bereikt? Met andere woorden, is de wereldwijde goudproductie over haar hoogtepunt heen?
Volgens cijfers van Mining.com en bedrijfsrapporten lijkt dat scenario niet onwaarschijnlijk. De wereldwijde mijnproductie schommelt al ruim tien jaar tussen de 3.000 en 3.300 ton per jaar, zonder verdere groei. Nieuwe goudvelden worden nog wel ontdekt, zoals het recent gemelde Wangu-goudveld in de Chinese provincie Hunan, maar de grote vondsten van vroeger lijken verleden tijd. De meeste productie komt nog altijd uit oude mijnen die al tientallen jaren actief zijn.
“De makkelijk winbare goudlagen zijn grotendeels uitgeput”, waarschuwen mijnbouwanalisten. “Wat overblijft, ligt dieper, is duurder om te ontginnen en ecologisch riskanter.”
De productie van goud is geconcentreerd in een handvol reuzenmijnen, verspreid over verschillende continenten.
- Nevada (VS) voert de lijst aan met een jaarlijkse output van 2,7 miljoen troy ounce (ongeveer 76,5 ton).
- Op de tweede plaats staat de Muruntau-mijn in Oezbekistan, die sinds de jaren zestig in gebruik is en in 2024 2,68 miljoen ounce opleverde.
- De Indonesische Grasberg-mijn in West-Papoea volgt met 1,86 miljoen ounce (59 ton).
- En in Rusland produceerde het Olimpiada-veld in Siberië nog eens 1,44 miljoen ounce (40 ton).
Samen leveren deze vier mijnen bijna een tiende van alle wereldwijd gewonnen goud.
Maar de goudhausse is niet zonder risico’s. De combinatie van stijgende vraag, beperkte productie en uitputting van makkelijk toegankelijke voorraden doet de vrees toenemen dat de goudmarkt op de lange termijn onder druk komt te staan. Nieuwe mijnen openen duurt jaren en vereist miljardeninvesteringen, terwijl de maatschappelijke weerstand tegen grootschalige mijnbouw toeneemt.
Statista bracht in kaart waar 's werelds goud begraven ligt: