Deze opvoedgewoonte is heel menselijk, maar blijkt schadelijk voor je kind

vrijdag, 09 mei 2025 om 13:03

Ouders willen hun kinderen beschermen en helpen. Het is een van de meest menselijke instincten. Maar steeds vaker blijkt dat deze reflex om problemen direct op te lossen juist averechts werkt. Kinderen voelen zich dan niet geholpen, maar onbegrepen, niet serieus genomen of zelfs incompetent.

Na tientallen jaren werken met gezinnen en kinderen ziet kinderpsycholoog en auteur Robin Taylor-Chiarello één patroon steeds terugkeren: de neiging om te fixen. “Het komt uit liefde”, stelt ze, “maar het effect is vaak dat kinderen het gevoel krijgen dat ze het zelf niet kunnen.”

Niet elk probleem vraagt om een oplossing

Neem de zevenjarige Jax, wiens zorgvuldig gebouwde Lego-toren instortte. Zijn moeder kwam meteen met tape en lijm aanzetten. Lief bedoeld, maar Jax had vooral behoefte aan iemand die naast hem kwam zitten en zei: “Wat balen. Zullen we straks samen opnieuw beginnen?”

Bij de tienjarige Lila werkte het net zo. Toen ze vertelde dat niemand met haar speelde op het schoolplein, gaf haar vader meteen tips: probeer een ander spel, wees wat opener. Maar wat Lila echt nodig had, was erkenning. Een simpele reactie als: “Dat klinkt eenzaam”, had haar veel meer steun geboden.

Druk helpt perfectionisten niet verder

De elfjarige Miles blokkeerde volledig bij een schrijfopdracht. “Het wordt toch niks”, zei hij gefrustreerd. Zijn ouders, bezorgd over zijn uitstelgedrag, drongen aan dat hij het gewoon moest afmaken. Maar Miles had vooral willen horen dat het oké is om fouten te maken en dat zijn waarde niet afhangt van een cijfer.

Tieners zoals de veertienjarige Sophia reageren zich vaak af thuis. Na een rotdag op school snauwde ze haar ouders af. Hun reactie: een strenge preek over respect. Wat ze nodig had, was rust en een veilige ruimte. Bijvoorbeeld: “Je lijkt overstuur. Ik ben hier als je wilt praten.”

De achttienjarige Eli verprutste een belangrijk toelatingsgesprek. Zijn moeder wilde meteen de universiteit mailen om het recht te zetten. Maar daarmee nam ze hem niet serieus. Wat Eli nodig had, was vertrouwen: “Ik geloof in jou. Dit is niet het einde.”

Wat helpt wél?

Volgens Taylor-Chiarello zijn drie dingen essentieel:

Begin met aanwezigheid: zeg minder, luister meer. Geef rust voordat je advies geeft.
Erken gevoelens: “ik snap dat dit heftig voelt” helpt meer dan “je moet gewoon…”.
Geef vertrouwen: kinderen groeien door moeilijke dingen zelf aan te gaan, niet door gered te worden.

“Onderdanigheid of opstandigheid bij kinderen komt vaak voort uit het gevoel niet gehoord te worden”, stelt Taylor-Chiarello. “Als we minder haast maken met oplossingen, ontstaat er ruimte voor echte verbinding.”

De boodschap aan ouders is dus helder: laat het fixen los. Een kind heeft geen perfecte ouder nodig, maar een die echt luistert.

Bron: Psychology Today