Het Bush-model

Opinie
door Admin
woensdag, 02 december 2009 om 00:00
welingelichtekringen header 1
De manier waarop voormalig president George W. Bush in de publiciteit treedt sinds hij het Witte Huis in januari heeft verlaten, wordt hogelijk geprezen in The Atlantic Monthly.
De 43-ste president gedraagt zich uiterst eervol, aldus de prominente James Fallows. Hij behoudt een grote afstand ten opzichte van de media en loopt zijn opvolger niet voor de voeten met hinderlijke commentaren over de kredietcrisis en andere topics, en geeft de nieuwe regeringsploeg zo alle mogelijkheden er iets van te maken.
Wat een verschil, zo gaat Fallows verder, met Dick Cheney, de voormalige vice-president.
Cheney bestrijdt de Obama-politiek te vuur en te zwaard, en was gisteravond alweer uitgebreid op de tv om uit te leggen wat er schortte aan de nieuw te voeren Afghanistan-politiek.
Er wordt door Fallows zelfs gesuggereerd dat de toenmalige  'vipe' het staatsbelang niet zou dienen met zoveel agressie en zelfs bitterheid. Veel brave, nette en weldenkende mensen zullen het hier vast mee eens zijn. Of is het ook mogelijk op een andere manier naar deze kwestie te kijken? Cheney verdedigt met verve de buitenlandse politiek die hij samen met Bush gedurende 8 jaar heeft gevoerd. Daar is enorm veel kritiek op geweest en ooit (niet nu) zal blijken of die kritiek terecht was of niet. En of Bush c.s. voor een doorbraak in de Arabische wereld hebben gezorgd of dat de puinhoop daar door hun toedoen nog groter is geworden.
Maar waarom zou het 'chique' zijn als een zozeer betrokkene er het zwijgen toe doet, terwijl de oorlogsvoering in Irak en Afghanistan nog in volle gang is? Je kunt Cheney's veelvuldige uitspraken zien als het commentaar van een slecht verliezer, maar stel nu eens dat Cheney gewoon (nog steeds) gelooft in zijn aanpak? Dan is het toch goed dat hij de pleitbezorger is van zijn eigen ideeën?
Intellectueel gezien is er niets op tegen dat iemand zijn ideeën verdedigt en zijn daden verklaart, daden en ideeen die zozeer worden aangevochten.
Zoiets getuigt eerder van moed dan van iets anders.