Prins Bernhard deed niets voor niets. Zelfs voor het openen van bruggen en kantoren liet hij zich betalen

Siem Eikelenboom interviewde voor het Financieele Dagblad historicus Gerard Aalders. Citaten: ‘Het leven was voor De Prins één groot feest. Dat heeft hij fantastisch gespeeld, dat moet je hem nageven. Hij was een parvenu die Juliana trouwde voor het geld en de glitter. Hij deed niets voor niets. Opende bruggen en kantoren en kreeg daarvoor betaald, terwijl het toch zijn corebusiness was. Geld had hij nooit op zak. Zijn leven lang liet hij de mensen in zijn gezelschap zijn kosten betalen. Ook als die privé waren. Hij was buitengewoon schraperig en inhalig.’

'Mijn belangstelling voor De Prins begon in 1995, toen ik voor een eerder boek onderzoek deed in Washington. In een archief vond ik het bewijs dat de prins lid was geweest van de NSDAP, de nationaalsocialistische partij van Adolf Hitler. Ik vond overigens niet alleen zijn lidmaatschap, maar ook aanmaningen dat hij zijn contributie moest betalen. Typisch Bernhard, betalen was niet zijn grootste kracht.’

'Sinds 1990 zet ik alle namen die ik tegenkom over Bernhard in een databestand. Daar heb ik alle namen uit de marechauseerapporten over Bernhard aan getoetst. En wat bleek? Veel van de mensen met wie Bernhard nauw omging, waren betrokken bij illegale wapenhandel.’

‘Er is  een rapport van de Rijksrecherche naar activiteiten in en rondom nachtclub Il Cavallo, Leidsestraat 86 in Amsterdam.  Hierin stelt de Rijksrecherche dat de nachtclub een dekmantel voor allerhande activiteiten op het gebied van de internationale wapenhandel is.’

'Via personen die vaak in Il Cavallo vertoefden, had hij banden met de Pakistaanse sjeik Ali Ahmed. Die was lid van de “Pandaclub”, een door Bernhard in het leven geroepen gezelschap van rijke zakenlieden die aan het Wereldnatuurfonds $10.000 hadden gedoneerd. De Pakistaan was overal ter wereld bezig met wapendeals. De prins bezorgde hem de nodige introducties. Zo wist hij voor hem een bezoek aan de Marokkaanse koning Hassan II te regelen.’

'De prins loog. Dat werd duidelijk na zijn dood. Tegenover Volkskrantjournalisten Tromp en Broertjes had hij doodleuk toegegeven dat hij van Lockheed miljoenen aan steekpenningen had gekregen.

Hij wist opeenvolgende kabinetten om zijn vinger te winden. Nog in de jaren zeventig wist hij volslagen ten onrechte een bedrag van een miljoen gulden uit de Wiedergutmachungspot van de Duitse overheid te krijgen met het argument dat de oorlog ook hem financieel nadeel had berokkend. Er deugde niets van zijn verhaal, maar in Nederland tekenden ministers ervoor.'