Vijf slimme trucs om minder te piekeren en sneller te beslissen

Waarschijnlijk ken je het wel: een taak die tien minuten zou duren, maar die verandert in een urenlange worsteling. Of een project van twee uur waar je wekenlang op loopt te ploeteren, omdat je eindeloos aan het wikken en wegen bent. Dit is bekend terrein voor perfectionisten, piekeraars en twijfelaars. Gelukkig zijn er manieren om het patroon te doorbreken en sneller tot actie te komen.

Zie je oplossing als een tijdelijke versie. Vraag jezelf af: wat is goed genoeg voor nu? Dit haalt de druk van het moeten vinden van de “definitieve” oplossing. Zelfs Apple begon niet met de iPhone 15, maar met versie 1. Een voorlopige keuze maakt het makkelijker om in beweging te blijven.

Als je vastloopt omdat je te veel criteria hanteert, laat er één los. Vooral eisen die veel wrijving veroorzaken of die alleen relevant zijn voor de lange termijn, kun je tijdelijk laten vallen. Soms is één minder ‘must-have’ genoeg om snel de knoop door te hakken.

Vasthouden aan details die er eigenlijk niet toe doen, kost energie. Een van de onderzoekers vertelde bijvoorbeeld hoe hij uren verloor aan het maken van een AI-illustratie met exact 12 losse dierenpoten. Het lukte niet. Pas toen hij dat idee losliet en gewoon een kat ging tekenen, was de klus in twee minuten klaar.

Vraag jezelf af: hoe zou deze beslissing voelen als de uitkomst al bekend was, er minder opties waren, het om minder geld of tijd ging, of iemand anders moest kiezen? Door zo’n scenario te visualiseren, ontdek je wat je blokkeert en kun je dat doelgericht wegnemen.

Overdenken lijkt misschien een teken van betrokkenheid, maar het kost vaak meer dan het oplevert. Het kan zelfs een gewoonte worden waar je onbewust troost uit haalt. Probeer in plaats daarvan je flexibiliteit te benutten. Overdenkers zijn vaak juist goed in het bedenken van meerdere opties; durf er meer dan één te proberen.

Zet deze technieken in en je zult zien dat je een eerste versie neerzet van een snellere, duidelijkere besluitvormer.

Bron: Psychology Today