Hoe een baby Kate Winslet redde van het Titanic-trauma

Toen Titanic in 1997 uitkwam, werd Kate Winslet in één klap wereldberoemd – en haar leven „heel traumatisch”, zoals ze het zelf later noemde. De Britse tabloids volgden haar overal, tapten volgens haar berichten zelfs telefoons en bodyshameten een 21‑jarige actrice die nog moest wennen aan haar eigen beeld op het scherm. Winslet blikt nu terug en zegt dat juist het feit dat ze jong moeder werd, haar mentale gezondheid heeft gered.

In de podcast Talk Easy vertelt ze dat ze „gezegend was met een prachtig klein baby’tje” en daardoor simpelweg geen tijd had om obsessief met haar uiterlijk of de roddelpers bezig te zijn. Terwijl de kranten haar lichaam fileerden, moest zij luiers verschonen en nachtvoedingen geven – een heel andere realiteit dan de rode loper. „Motherhood saved me”, zegt ze onomwonden.

Interessant is hoe Winslet daarmee een tegenverhaal biedt bij het bekende narratief dat roem alles goedmaakt. Voor haar werkte het precies andersom: het gewone leven, met vuile was en slapeloze nachten, was de bescherming tegen de toxische kant van Hollywood. Dat ze nu, bijna drie decennia later, zelfverzekerder dan ooit praat over die tijd, is misschien wel het beste bewijs dat die keuze om jong moeder te worden haar trauma écht heeft verjoegd.