Lucas Chancellor: hoe het is een mooi model te zijn

Lucas Chancellor (24)is een Brits catwalkmodel. Hij is de zoon van topmodel Cecilia Chancellor, een icoon uit de Britse mode-industrie. Lucas werd op jonge leeftijd gescout en liep al shows voor toonaangevende merken als Burberry en Louis Vuitton.

In The Times schrijft hij hoe dat is: catwalkmodel zijn. Een samenvatting

"Ik rolde op mijn vijftiende vrij naïef de wereld van het mannelijke modellenwerk binnen. Ik was totaal van mijn stuk gebracht en aanvankelijk niet geïnteresseerd toen een man van in de dertig me in Hampstead aansprak—hij werkte bij Nevs Models en wilde mij vertegenwoordigen. Ik wuifde het idee snel weg: op mijn vijftiende was ik meer bezig met rondhangen in parken en het roken van slecht gedraaide sigaretten.

Pas na twee andere scoutings voelde ik me gevleid genoeg om een kans te wagen, bij Models 1. Niet lang daarna liep ik mijn eerste show: Christopher Bailey’s Burberry AW18, in het west-Londense magazijn van het merk. Gelukkig bleek rechtuit wandelen met een ernstige blik een niet al te veeleisende taak.

Het enige wat me werd opgedragen was natuurlijk en snel lopen. Fashion shows duren trouwens korter dan je denkt. Na afloop kreeg ik een sjaal met mijn initialen, waar ik trots op was.

Naast school kreeg ik een aantal stijlvolle opdrachten, totdat ik op mijn zeventiende abrupt naar Parijs werd gestuurd voor castings, midden in mijn eindexamen. Mijn moeder had natuurlijk wel wat te zeggen over de onderbreking van mijn opleiding, maar ze was snel overtuigd: ze is zelf ex-model (mijn jukbeenderen heb ik aan haar te danken), en daarnaast is een chaperonne verplicht bij internationaal modellenwerk voor minderjarigen. Dus ging ze mee en genoot van de reis en de hotelkamers. Alleen betekende dat wel dat ik de meest verleidelijke afterparty-uitnodigingen van mijn puberteit moest afslaan voor avonden met huiswerk en roomservice.

Eén van mijn eerste serieuze castings was voor Virgil Abloh’s debuutshow bij Louis Vuitton, in 2018. De casting was drukbezocht en ik moest zeven uur wachten in een marmeren wachtruimte op de bovenste verdieping van het Parijse hoofdkantoor. Pas toen ik gefotografeerd was, mocht ik weg—alleen een paar uit honderden werden uiteindelijk uitgekozen. Wonder boven wonder zat ik daar tussen. De show, een week later in het Jardin du Palais Royal, was kleurrijk, stijlvol en vol beroemdheden.

Het was een gelukstreffer. Er volgden meer opdrachten, in Milaan en zelfs de Schotse Highlands. Ik liep voor Fendi, poseerde voor H&M en maakte optimaal gebruik van mijn tweede fashion week, achttien en zonder chaperonne—ik bezocht ieder feest dat ik kon, in clubs als Silencio van David Lynch. Buiten verdrongen modeweekhordes zich om binnen te komen. Soms probeerde zelfs iemand onopgemerkt naar binnen te glippen—zoals Frank Ocean, die zich als een mummie in sjaals hulde.

Er is een misverstand dat modefeestjes bol staan van cocaïne, Vogue-sigaretten en losbandige taferelen. Maar in mijn ervaring is iedereen best braaf—zij het stukken stijlvoller dan je doorsnee feestganger.

Mijn meest bizarre ervaring in de mode beleefde ik bij een Louis Vuitton-project. Na het tekenen van een geheimhoudingscontract werd ik stilletjes naar een Londense loods gestuurd, waar een man met een Star Trek-achtige laserscanner mijn lichaam en gezicht digitaal vastlegde. Pas thuis ontdekte ik dat ik in allerlei kleuren polymeren was gereproduceerd als etalagepop—en dat mijn “dubbelgangers” wereldwijd in winkels stonden.

Dat betekent niet dat modellen niet hard werken—sommigen doen dat zeker. Maar het maakte me wel onzeker: als succes vooral afhangt van genetisch geluk en toevallige kansen, hoeveel controle heb je dan écht? En mag je er dan nog trots op zijn?

Die vragen hielden me bezig. Na een bijna-val op de Dunhill-runway in Parijs besloot ik rustig te gaan gamen met een medemodel, dat zenuwachtig was over het boeken van een show zodat zijn vriendin trouw zou blijven. Zijn kamergenoot kwam binnenstormen: “Ik ga naar huis, werken aan mijn lichaam, en als het dan nog niet lukt stop ik ermee!”

Ik ben per toeval modellenwerk gaan doen en wil het niet als enige carrière, maar voor wie hard klimt is het een onzeker en grillig vak. Succes hangt vaak af van geluk, lot en soms familienaam."