Waarom trouw zo lastig is

Trouw blijven is niet vanzelfsprekend en zeker niet eenvoudig. Monogamie is nog altijd de norm, maar in de praktijk blijkt dat een flink deel van de stellen vroeg of laat met ontrouw te maken krijgt. (Mannen rapporteren in de meeste onderzoeken nog steeds iets vaker seksuele ontrouw dan vrouwen, maar het verschil is klein en lijkt kleiner te worden in jongere generaties. Dat is dan toch vooruitgang)

In onderzoeken naar relaties wordt geschat dat ongeveer 20 tot 25 procent van de huwelijken ooit te maken krijgt met overspel. Tegelijkertijd zegt een grote meerderheid van mensen dat ze vreemdgaan moreel afwijzen, wat een pijnlijk gat blootlegt tussen ideaal en gedrag. Trouw is daarmee minder een vanzelfsprekende status en meer een keuze die keer op keer bevestigd moet worden. (Overspel: de verschillen tussen mannen en vrouwen)

De Belgische relatietherapeut Esther Perel vat het scherp samen: “Problemen ontstaan ​​wanneer monogamie niet langer een vrije uiting van loyaliteit is, maar een vorm van afgedwongen gehoorzaamheid.” Als trouw voelt als dwang, wordt de verleiding van een uitweg groter, zeker in lange relaties waarin sleur, stress en onuitgesproken frustraties zich opstapelen.

Trouw vraagt iets wat mensen niet goed kunnen: op lange termijn kiezen voor één persoon, terwijl het leven voortdurend nieuwe prikkels, verleidingen en mogelijkheden voorschotelt. In een tijd van datingapps, sociale media en flexibele levenslopen is er permanent bewijs dat het “elders misschien beter is”. Daarbij komt dat veel stellen het gesprek over verlangen, gemiste kansen en eenzaamheid mijden uit angst de ander te kwetsen.

Als trouw niet vanzelf gaat, moet het worden beoefend. Dat betekent niet heroïsch alle verleiding negeren, maar eerlijk zijn over verlangen, grenzen en tekortkomingen. Stellen die ontrouw overleven en samen doorgaan – geschat op 60 tot 75 procent – doen dat meestal door pijnlijke, maar concrete afspraken over transparantie en nabijheid te maken.

Trouw wordt dan minder een romantische belofte uit het verleden en meer een dagelijkse praktijk: ruimte maken voor gesprek, elkaar blijven kiezen, en erkennen dat niemand immuun is voor verleiding. Juist die erkenning maakt relaties realistischer – en uiteindelijk vaak ook duurzamer.