Iedereen wil honderd worden, maar niemand wil honderd zijn

Veroudering is niet vanzelfsprekend. Wel voor een ééndagsvlieg, maar niet voor een zeeschildpad, die 150 jaar oud kan worden, en ook niet voor de mensheid.

Het lijkt er op dat heel veel mensen heel oud willen worden. Daar doen ze van alles aan, van onophoudend sporten tot het slikken van dure en dubieuze supplementen waarmee je honderd wordt. Want iedereen wil honderd worden, maar niemand wil honderd zijn.

De 40ers en 50ers die nu proberen zo oud mogelijk te worden zullen nog raar opkijken. Tegen dat ze 90 zijn zullen we worden verpleegd door robots, nadat ze eerst tot hun 72e hebben doorgewerkt. Want in 2050 zijn er verschrikkelijk veel oude mensen en amper jonge mensen om geld te verdienen en al die bejaarden te verschonen.

Zeker als de meerderheid van de Nederlandse bevolking zijn zin krijgt en we de grenzen sluiten. Dan zijn er helemaal geen mensen meer om te zorgen dat we niet sterven in ons eigen vuil.

We kennen allemaal wel mensen die 97 zijn geworden. De mazzelaars van de stokoude mensen kunnen nog min of meer voor zichzelf zorgen. De mobiliteit is vrijwel weg, de vrienden dood of onbereikbaar, de kinderen zijn intussen ook toe aan mantelzorgers.

Als ze nog kunnen zien (en niet zoals zoveel stokoude mensen blind zijn geworden) kunnen ze nog lezen. En anders is er het gesproken boek. Waar je weer weinig aan hebt als je doof bent. (40–50% van de 75-plussers heeft een klinisch relevante gehoorvermindering).

Zeker nu ik ouder ben, begrijp ik er helemaal niets van dat bijna iedereen stokoud wil worden. Mij niet gezien.

De wetenschap maakt zoveel vorderingen in het onderzoek naar veroudering, en wat daar tegen te doen is, dat het vinden van het elixer van de eeuwige jeugd slechts een kwestie van tijd is.

De vraag is volgens The Times niet of het gaat lukken, maar wanneer. "Het optimisme dat het hier gaat om echt wetenschap en niet om science fiction neemt toe." Het onderzoek concentreert zich op zogenoemde telomeren - een streng DNA aan het uiteinde van een chromosoom, die ervoor zorgt dat het chromosoom niet gaat 'rafelen' als het zich vernieuwd. Na verloop van tijd slijt het telomeer echter af, waarna vernieuwing van cellen gepaard gaat met gebreken. The Times geeft een heldere uitleg, onder meer door een telomeer te vergelijken met het plastic uiteinde van een veter, die ervoor zorgt dat de veter niet gaat rafelen.

Maar dan? Willen we wel het eeuwige leven? De schrijver van het stuk in The Times hoopt gewoon op een dag plotseling het leven te laten, en ik sluit me bij haar aan. Want wees eerlijk: ken je veel zielsgelukkige negentigers?

Botox, liposuctie en al die andere ingrepen die ons jonger moeten doen lijken, zijn nu al ongekend populair en dat is dus pas kinderspel.

De levensverwachting bij geboorte is in ruim een eeuw spectaculair gestegen. In 1900 werd een Nederlander gemiddeld circa 51 jaar en een Belg circa 47 jaar. Door betere hygiëne, vaccinaties, daling van kindersterfte, veiliger arbeid en medische doorbraken (antibiotica, cardiovasculaire zorg) is die verwachting nu ruim boven de 80 jaar uitgekomen. Rond 2020 is een tijdelijke dip zichtbaar door COVID-19, maar in beide landen is daarna weer herstel opgetreden. Het lange-termijnbeeld blijft: een structurele stijging van ongeveer 30 jaar.

Bron(nen): The Times Wikipedia