Wat je vooral niet moet zeggen tegen je verslaafde zoon of dochter

Het is gruwelijk om aan te zien dat je (volwassen) kind in de greep van iets is. Meestal alcohol, vaak drugs, soms ook gokken of iets anders. Zijn/haar leven lijkt kansloos. Wanneer je je kind ziet worstele , kunnen angst en frustratie je ertoe aanzetten dingen te zeggen waar je later spijt van krijgt. Het is begrijpelijk dat je wilt dat ze wakker worden met inzicht, verantwoordelijkheid nemen en de hulp krijgen die ze nodig hebben. Je bent bang om ze kwijt te raken.

Maar in die wanhoop (en angst) vallen veel ouders ten prooi aan een van de meest schadelijke uitspraken: "Waarom stop je er niet gewoon mee?", schrijft psycholoog dr Bernstein in Psychology Today. Dat hebben anderen vast ook al tegen hen gezegd. En stoppen is bij verslaving nou net het probleem.

Verslaving neemt bezit van de besluitvorming en het beloningssysteem van de hersenen. Het is niet zomaar een kwestie van wilskracht . Sterker nog, als je volwassen kind hoort: "Waarom stop je er niet gewoon mee?", ervaart hij of zij het als iets hards dat je zegt:

Hij of zij voelt zich al beroerd genoeg. Dit helpt niet en misschien wel in tegendeel.

Die interpretaties voeden schaamte . En schaamte is brandstof voor verslavingen. Iemand die zich hulpeloos of onbeminnelijk voelt, zal minder snel hulp zoeken en stoppen, niet eerder.

De meeste ouders willen niet veroordelend overkomen. Ze willen dat hun volwassen kind (en zichzelf) niet langer gedreven wordt door angst en pijn. Wat ouders waarschijnlijk bedoelen is:

Hieronder volgt een eenvoudige zin, gebaseerd op Bernsteins boek '10 Days to a Less Defiant Child' , die op een gezonde manier de dynamiek verandert en de deur openhoudt.

Wanneer je dat probeert (vooral de eerste zin) krijg je misschien een nuttig contact over de verslaving.

Je vergoelijkt of faciliteert geen schadelijk gedrag. Je benoemt de onderliggende strijd.

Steun betekent niet redden of in staat stellen. Je kunt liefde tonen en tegelijkertijd grenzen stellen. Je zegt: "Ik geef te veel om je om te doen alsof dit niet ernstig is. Ik wil je wel helpen met de behandeling, maar ik kan geen gedrag ondersteunen dat jou of anderen in gevaar brengt." Dit is jouw manier om duidelijkheid te scheppen zonder ongevoelig of wreed over te komen.

Wees geduldig; zelfs als je kind je wegduwt, doet wat je zegt er nog steeds toe. In rustigere momenten kunnen die boodschappen van geloof en liefde hem of haar op weg helpen naar herstel.