De droevige staat van het VK: een op de drie kinderen leeft in armoede

Thea Jaffe kende de weg naar Little Village al jaren. Niet omdat ze er zelf kwam, maar omdat ze andere alleenstaande ouders verwees - moeders die het nét niet redden, vaders die even lucht nodig hadden omdat de kosten voor een baby simpelweg te hoog waren. Kinderwagens, bedjes, rompertjes, luiers: bij Little Village kon je het halen.

Dat Thea daar ooit zelf zou staan, met een bolle buik en tranen in haar ogen, had ze nooit gedacht. “Het is zo overweldigend om een baby te verwachten zonder geld om ervoor te zorgen”, vertelt ze. Ze werkte fulltime, deed alles ‘volgens het boekje’, maar de rek was eruit. “Ik had geen idee hoe slecht het zou worden. Nu werk ik voltijds en kan ik alsnog mijn rekeningen niet betalen.”

In het babybank-filiaal in Wembley liggen de rekken vol stapeltjes zachte rompers, dozen speelgoed en buggy’s, die gretig aftrek vinden. Maar achter elk item schuilt een verhaal dat eigenlijk niet zou moeten bestaan.

Want kinderarmoede in het Verenigd Koninkrijk is geen randverschijnsel meer. Ruim een op de drie kinderen groeit er op in relatieve armoede. Dat zijn 4,5 miljoen kinderen. Van hen leeft 1 miljoen in pure bestaansonzekerheid dus zonder gegarandeerd warm eten, een droge jas of een eigen bed.

Bij Little Village zien ze het in de praktijk. Eén gezin leefde zelfs alleen op cornflakes en rijst, vertelt Little Village-directeur Sophie Livingstone. Maar er zijn ook ouders die in één vochtige kamer leven. Kinderen die geen vriendjes mee naar huis vragen omdat hun huis niet goed genoeg is. En voor wie denkt dat armoede betekent dat ouders niet werken: 70 procent van de kinderen in armoede heeft minstens één ouder met een baan.

Lia, alleenstaande moeder van een zevenjarige tweeling, kent armoede maar al te goed. Elke maand is het opnieuw puzzelen en elke euro omdraaien. “Je leeft continu in angst”, zegt ze. “En dat is geen plek om te zijn wanneer kinderen op je rekenen.”

Ze werkte ooit als jurist, maar moest haar baan opgeven toen de zorg voor haar kind met complexe behoeften simpelweg niet te combineren bleek met strakke kantooruren. “Ik sta in overlevingsstand”, zegt ze. “Dat gevoel ken ik uit mijn jeugd in het pleegzorgsysteem. Alsof je steeds denkt: als ik dit nou maar haal… Maar het houdt nooit op.”

Veel van deze problemen komen niet uit het niets. Tien jaar aan bezuinigingen, een uitgeklede sociale zekerheid en beleid dat eerder ontmoedigt dan ondersteunt, hebben diepe sporen achtergelaten. De twee-kinderenregel - ouders krijgen geen kinderbijslag voor meer dan twee kinderen - drijft grote gezinnen recht de armoede in. Precies die groep ziet de scherpste stijging in armoedecijfers.

En ondertussen stijgen de kosten voor kinderopvang tot astronomische hoogte: 60 procent van het inkomen van een alleenstaande ouder gaat op aan opvang. Voor Thea, die 45.000 pond per jaar verdient, blijft na huur, opvang en eten nog geen 200 pond over.

De nieuwe Labour-regering belooft verandering. Meer geld voor kinderopvang, gratis schoolmaaltijden, lokale hulppunten. Het zijn hoopvolle stappen, maar het systeem kraakt te hard om met pleisters te repareren.

“Er is geen vangnet meer”, zegt Livingstone. En dat is een droevige conclusie voor een van de rijkste landen ter wereld.

Bron: CNN