Heb je A House of Dynamite gekeken op Netflix en zit je nog steeds met opgetrokken wenkbrauwen naar het zwarte scherm te staren? Geen zorgen: je bent niet de enige. De nieuwe
film van Kathryn Bigelow (bekend van Zero Dark Thirty en The Hurt Locker) laat kijkers massaal verward achter. Wat gebeurt er nou écht in die zenuwslopende laatste minuten? Wij leggen het voor je uit, met hulp van Bigelow zelf.
Bigelow beschrijft haar film niet voor niets als een inkijkje in de diepste zenuwcentra van de wereldmacht. “Nog achttien minuten om over het lot van de wereld te beslissen, en slechts beperkte informatie om dat mee te doen. We kijken binnen in de gangen van de macht, waar uiterst bekwame mensen worden geconfronteerd met verwarring, chaos en machteloosheid.”
Spanning
Geen superhelden dus, maar mensen die met angstzweet op hun rug beslissen over miljoenen levens. En ja, dat geeft politieke lading, maar Bigelow maakt duidelijk dat actie en spanning de boventoon voeren: “De film is een portret van mensen op het hoogste niveau van de regering die worden opgeroepen om onmogelijke beslissingen te nemen onder de meest extreme omstandigheden die je je kunt voorstellen. Wanneer er slechts achttien minuten zijn om te reageren, verdwijnen veel van die politieke standpunten vrij snel naar de achtergrond.”
Wie vuurde de raket af?
Je dacht misschien dat je even niet goed oplette toen de film ophield zonder duidelijk antwoord. Maar nee: dit was expres. Scenarist Noah Oppenheim legt uit: “Een van de belangrijkste dingen die we wilden laten zien met deze film, is hoe weinig tijd de Amerikaanse regering — of eigenlijk welke regering dan ook — zou hebben om te reageren op een nucleaire aanval.”
Bigelow gaat nog een stap verder: “De antagonist is het systeem dat we hebben opgebouwd om de wereld in wezen met één vinger aan de trekker te kunnen beëindigen.” Met andere woorden: het doet er eigenlijk niet toe wie schoot; het systeem zelf is het gevaar.
En die explosie?
Dé vraag. Wordt Chicago geraakt? Overleeft de president (Idris Elba)? Bigelow weigert antwoord te geven. En dat is precies de bedoeling. “Ik wil dat het publiek de bioscoop verlaat met de gedachte: oké, wat doen we nu?”
“Dit is een mondiaal probleem, en natuurlijk hoop ik, tegen beter weten in misschien, dat we op een dag de nucleaire wapenvoorraad verminderen. Maar ondertussen leven we echt in een huis van dynamiet. Ik vond het ontzettend belangrijk om die informatie naar buiten te brengen, zodat we een gesprek op gang kunnen brengen. Dat is de explosie (en dus niet die van Chicago, red.) waarin wij geïnteresseerd zijn – het gesprek dat mensen na afloop over de film voeren.”