Trump ziet de
Europese Unie niet als partner, maar als probleem – en volgens nieuwe berichten gaat zijn strategie nu nog een stap verder. De Amerikaanse president omarmt in zijn nationale veiligheidsstrategie openlijk “patriottische Europese partijen” en zet EU‑landen voor een keuze: ofwel een “Amerikaans geleide wereld van soevereine staten”, ofwel afhankelijkheid van “landen aan de andere kant van de wereld”. T
ussen de regels door klinkt één doel: wiggen drijven binnen de EU en regeringen lokken richting Washington, weg van Brussel.
In het uitgelekte stuk rond
Europa worden vooral landen in Midden‑ en Oost‑Europa gezien als “kansrijk” om los te weken, omdat ze sterk leunen op Amerikaanse veiligheidsgaranties en sceptischer staan tegenover Brusselse regels. Het gaat om Italië, Hongarije, Polen en Oostenrijk. De boodschap is verleidelijk verpakt: meer Amerikaanse troepen, meer economische steun, meer bilaterale deals – in ruil voor afstand tot EU‑beleid rond handel, tech‑regulering en klimaat. Daarmee wordt de klassieke Amerikaanse kritiek op “te lage defensie‑uitgaven” gecombineerd met een politieke ideologische agenda.
Het nieuwe veiligheidsdocument van het Witte Huis schildert Europa af als een continent dat door migratie, lage geboortecijfers en “censuur van oppositie” afglijdt richting “civilisationele uitwissing”. In dezelfde tekst wordt openlijk gespeculeerd over de vraag of sommige Europese landen straks nog wel sterke genoeg economieën en legers hebben om “betrouwbare bondgenoten” te zijn. Analisten zien daarin een duidelijke waarschuwing én uitnodiging: wie zich nationalistischer opstelt en minder op Brussel richt, kan bij Trump op warme belangstelling en concrete voordelen rekenen.
Dat maakt de Europese reactie ingewikkeld. De EU probeert enerzijds een handelsoorlog te vermijden – Trump dreigt inmiddels met tarieven tot 50 procent op Europese goederen – maar kondigt tegelijk tegenmaatregelen en een eigen defensie‑opbouw aan. Denk‑tanks als Chatham House waarschuwen dat dit geen losse uitbarsting is, maar een strategie “om deals te sluiten, Europa te beuken en zacht om te gaan met autocraten”. Of Trump er werkelijk in slaagt om vier landen los te weken uit de EU is onzeker, maar dat hij actief aan de poten van het Europese project zaagt, staat inmiddels
zwart op wit.