Het werd niet het kabinet-Kees van der Staay, of het kabinet-Dijkgraaf, maar (8e keus) het kabinet-Schoof

Geert Wilders had en lijst met 8 mogelijke premiers. Zeven zeiden nee. De achtste, Dick Schoof, vond het mieters en deed het. Wie het niet werden: SGP’ers Kees van der Staaij en Elbert Dijkgraaf, Richard van Zwol en Jan Kees de Jager, Kim Putters en Ronald Plasterk.

Dat leren we uit het boek Schoof, van NRC-journalisten Lamyae Aharouay en Petra de Koning. Uit de voorpublicatie van het boek blijkt ook dat Klaas Dijkhoff in de week voor Schoof werd gepresenteerd nog een poging deed Schoof iets te leren. Want hij was - toen 66 - een nieuweling in de politiek.

Het boek: Wat Schoof volgens Dijkhoff moest gaan beseffen: als ‘dienaar’, zelfs al was je de hoogste in rang, werd je niet zomaar een leider in de politiek. In de Haagse hiërarchie begonnen politici bijna altijd onder aan de leiderskolom. Als gemeenteraadslid, wethouder, daarna misschien Tweede Kamerlid. Meestal werd je pas dáárna staatssecretaris of minister. In al dat opklimmen leerden ze hoe er tegen politici aan werd gekeken, wat er van hen werd verwacht en hoe ze daar het beste op konden reageren.

Dick Schoof wás nog helemaal geen leider. En hij had nog maar een paar dagen. Aan tafel in het Catshuis werd duidelijk dat Dijkhoff geen valse verwachtingen wilde wekken. Je kon, als er zo weinig tijd was, naar zijn idee maar aan een paar dingen werken. Schoof moest rust laten zien. Het kon helpen als hij zijn achtergrond bij de veiligheidsdiensten zou benadrukken, waardoor mensen het gevoel konden krijgen dat hij te vertrouwen was: hoe groot de crisis misschien ook is, díé man doet in elk geval de goeie dingen. Schoof, was het idee aan tafel, mocht ook best genieten van de aandacht die hoorde bij het premierschap. Mensen op straat wilden vast met hem op de foto. Dat moest hij zeker doen. Maar hij hoefde zich niet, zoals andere politici, zorgen te maken over zijn populariteit, hij hoefde geen verkiezingen te winnen. Ook dat kon hem rust geven, zelfvertrouwen."

Vermakelijk is ook de passage waarin wordt verteld hoe Schoof en diens toenmalige verkering uit de Nijmeegse woongroep werden gegooid door de 6 andere bewoners. Ze vonden hem te saai.

Hoogmoed komt voor twee keer vallen.