Hoe Macron Frankrijk onregeerbaar maakt

De afgelopen maanden zijn uitgemond in een ware politieke chaos in Frankrijk, grotendeels toe te schrijven aan het beleid en de keuzes van president Emmanuel Macron. Terwijl hij terugkeert van een korte zomervakantie, staat het land in brand: economische crisis, sociale onrust, en een regering die wankelt op de rand van de afgrond.

Sinds de verloren Europese verkiezingen – waarbij Marine Le Pen’s Rassemblement National de grote winnaar werd – besloot Macron tot het uitschrijven van vervroegde verkiezingen. Het resultaat daarvan: een onwerkbaar verdeelde ‘hung parliament’ zonder duidelijke meerderheid. Zijn zesde premier, François Bayrou, dreigt nu ten val te komen door een motie van wantrouwen die hij vrijwel zeker zal verliezen. Daarmee is Macron nog meer een politieke “lame duck” geworden, gevangen tussen radicale flanken en zonder steun voor zijn beleid.

Economische valkuilen en sociale onrust

Frankrijk staat volgens analisten op de drempel van een economische meltdown. De staatsschuld bereikt 114% van het BBP — het hoogst van de eurozone — terwijl de financiële markten ongeduldig toekijken. Pogingen om het gat te dichten met een draconisch bezuinigingspakket van €44 miljard, waaronder het schrappen van feestdagen en hogere belastingen voor gepensioneerden, vallen allerminst in goede aarde bij de bevolking.

Sociale bewegingen als “Bloquons Tout” (Laat alles vastlopen) beloven op 10 september het land lam te leggen. De parallellen met de ‘gele hesjes’-protesten zijn treffend: woede over economische ongelijkheid, hoge belastingen en een overheid die steeds verder van de burger af lijkt te staan.

Macron wordt geconfronteerd met een parlement waarin geen enkele partij een duidelijk meerderheidsblok vormt. De oppositionele krachten van rechts (Le Pen) tot links (Mélenchon) blokkeren ieder compromis. Zelfs potentiële allianties binnen zijn eigen centrumcoalitie brokkelen af, aangezien niemand de “gifbeker” van het premierschap durft te accepteren.

Uit peilingen blijkt dat 67% (!) van de Fransen wenst dat Macron aftreedt, en een overgrote meerderheid verlangt naar nieuwe verkiezingen of ten minste een nieuw kabinet. Toch weigert Macron stug iedere stap richting ontslag of vervroegde presidentsverkiezingen te zetten. Zoals een van zijn voormalige adviseurs stelde: “Hij zal nooit het slagveld verlaten.”

In deze context ontstaan er virale campagnes waarin verschillende bevolkingsgroepen elkaar de schuld geven van de malaise. De linkerzijde wil hogere lasten voor de rijken; de rechterzijde wil juist de verzorgingsstaat versoberen en immigratie beperken. Het resultaat: iedere pogingen tot hervorming — links of rechts — stuiten nu direct op massale protesten.