Frankrijk is in grote moeilijkheden, alweer. En wat dat voor ons betekent

Macron wierp Frankrijk vorige zomer in een crisis door vervroegde verkiezingen die het bestuur van het land instabiel heeft gemaakt.

Frankrijk verkeert deze zomer opnieuw in serieuze politieke en financiële moeilijkheden nu Premier François Bayrou vertrouwensstemming heeft over de staatsschuld. Als die stemming fout afloopt, is verdere chaos en de komst van de partij van Marine le Pen aan de macht niet ver meer. En stel je dat voor: een soort Wilders aan de macht in een Europese grootmacht.

Bayrou presenteerde een strenge begroting voor 2026 met besparingen van 44 miljard euro om het tekort van 5,4% in 2025 terug te brengen naar 4,6% in 2026. Vooral de voorgestelde afschaffing van twee nationale feestdagen stuit op massale weerstand onder de bevolking: 84% van de Fransen is hier volgens recente peilingen tegen. In plaats van te wachten tot het parlement de impopulaire begroting bespreekt, kiest Bayrou voor de aanval en stelt de kwestie als een nationale noodsituatie: de Franse staatschuld is opgelopen tot 114% van het bbp (twee keer zoveel als Nedeerland). Frankrijk gaat dit jaar meer uitgeven aan rente dan aan onderwijs of defensie. Het land zou failliet zijn als de rente niet beheersbaar bleef door de Euro.

De oppositie blijft echter verdeeld. Zowel extreemlinks (La France insoumise van Mélenchon) als extreemrechts (Rassemblement National van Le Pen) weigeren de ernst van de situatie te erkennen en geven aan tegen de regering te stemmen. Le Pen roept zelfs op tot nieuwe verkiezingen, hoewel president Macron dat voorlopig uitsluit. Mocht Bayrou het vertrouwen verliezen, mag Macron conform de grondwet opnieuw een kabinet samenstellen zonder verkiezingen.

De kans op politieke consensus lijkt klein, zelfs vanuit de gematigde partijen die Bayrou eerder steunden. Het lot van de regering symboliseert de diepe politieke verdeeldheid en het onvermogen om overeenstemming te bereiken, juist op het moment dat financieel ingrijpen dringend nodig is. De aanhoudende instabiliteit zet druk op de Franse economie en maakt buitenlandse investeerders nerveus.

Dit alles ondermijnt de positie van Macron steeds verder. Hij heeft nog tot april 2027. Binnenslands heeft hij feitelijk geen macht meer. En dat raakt ook aan zijn macht in de wereld. En dus aan de kans dat democratisch Europa overleeft.