Kamala Harris heel kritisch over 'roekeloze' Joe Biden

Kamala Harris heeft spijt. Spijt dat ze niet meer afstand nam van de In haar hakkelde president Joe Biden. En dat ze in de campagne niet meer afstand van hem nam. Als ze dat wel had gedaan had ze Trump kunnen verslaan en de wereld de tweede periode-Trump kunnen besparen, denkt ze.

In spraakmakende nieuwe boek 107 Days spaart Kamala Harris haar voormalige baas Joe Biden niet. De voormalige vicepresident blikt terug op hun gespannen relatie in de aanloop naar én tijdens de chaotische presidentsrace van 2024, en noemt het zelfs “roekeloos” dat Biden zelf mocht bepalen of hij zou doorgaan als presidentskandidaat op 81-jarige leeftijd. Harris: “Deze beslissing mocht nooit een kwestie zijn van het ego van één persoon. De belangen waren simpelweg te groot.”

Een van de veelbesproken passages is het telefoongesprek vlak voor haar cruciale debat met Donald Trump. Joe Biden belde haar onverwacht om aan haar loyaliteit te twijfelen: “Hij ratelde maar door. Ik luisterde amper,” schrijft Harris. Ze was stomverbaasd over het telefoontje, dat haar vlak voor een bepalend campagne-moment onnodig uit haar concentratie haalde.

Harris onthult dat niet alleen Biden, maar vooral zijn team haar groei in de peilingen met argusogen bekeek. Zodra haar populariteit toenam, voelde ze “weinig tot geen positieve waardering” vanuit het Witte Huis. “Elke keer als mijn succes zichtbaar werd, groeide de onrust bij Biden’s staf. Zij begrepen niet dat mijn succes juist een bevestiging was van zijn leiderschap, niet een bedreiging.”

Ook kreeg Harris naar eigen zeggen de lastigste dossiers en “onmogelijke rotklussen” toegespeeld en werd ze zelden verdedigd tegen aanvallen van Republikeinen of conservatieve media. “Iets goeds over mijn werk, of een simpele verdediging tegen onwaarheden, was bijna onmogelijk te krijgen,” aldus Harris.

De indruk die Harris in haar boek wekt is tweeslachtig: enerzijds vond ze dat Biden “oud en moe” overkwam en dat zijn “fysieke en verbale problemen steeds duidelijker werden,” maar tegelijkertijd erkent ze dat hij politieke crises meesterlijk wist te ontwijken. “Er was een verschil tussen campagne kunnen voeren en kunnen besturen. Hij navigeerde door intens gevaarlijke wereldgebeurtenissen zonder te ontsporen.”

Zelf verwijt Harris zich dat ze tijdens de campagne te schuchter was om publiek afstand te nemen van de president: “Ik dacht altijd: als ik zijn loyaliteit niet toon, zien mensen mij als opportunistisch. Maar achteraf zie ik dat ik juist harder had moeten ingrijpen.”