Wiersma-2: wat heeft ze als minister bereikt?

Femke Wiersma heeft als landbouwminister opvallend weinig duurzame, breed gedragen resultaten geboekt; haar “oogst” bestaat vooral uit afgeblazen plannen, conflicten en vertraagd stikstofbeleid. Ze heeft vooral dingen tegengehouden, geblokkeerd en uitgesteld. Gisteren ging nog een streep door 2 van haar favoriete plannen: meer mest en meer stikstof.

Een van haar belangrijkste dossiers, de versoepeling van de mestregels dicht langs sloten, strandde onder druk van Tweede Kamer, waterschappen en collega-bewindspersonen. De Unie van Waterschappen reageerde opgelucht dat zij “voorlopig afziet” van de versoepeling, omdat het concept “het herstel van waterkwaliteit verder uit beeld” zou brengen, terwijl Nederland juist grote stappen moet zetten voor de Europese Kaderrichtlijn Water.

Op stikstof geldt Wiersma vooral als remmer, niet als bouwer. NRC reconstrueerde hoe zij het Nationaal Plan Landelijk Gebied schrapte, tegen ambtelijk advies in, en noodzakelijke maatregelen uitstelde, met als gevolg dat investeringen van naar schatting 18 miljard euro niet doorgingen en woningbouw en bedrijvigheid werden afgeremd.​

Onder boeren is er wel enig draagvlak voor onderdelen van haar stikstofplannen, zoals het optrekken van de rekenkundige ondergrens naar 1 mol, dat door 80 procent van de ondervraagde boeren als positief wordt gezien. Tegelijkertijd uiten zelfs agrarische bestuurders als LTO-voorzitter Ger Koopmans publiekelijk hun frustratie en eisen zij “harde doelen in de wet”, omdat hun achterban “kapot loopt” op het gebrek aan duidelijkheid.veld-post+1​

Zo ontstaat het beeld van een minister die vooral politieke strijd levert, maar weinig structureel beleid verankert. Waar Wiersma zelf spreekt van een “mijlpaal voor onze boeren” bij Europese ruimte voor Renure-meststoffen, blijft haar binnenlandse nalatenschap vooral een dossier vol geblokkeerde plannen, juridische risico’s en een doorgeschoven probleem voor haar opvolger.