Waarom jij straks geen huis kunt kopen, maar je opa drie heeft

Vraag een twintiger hoe het gaat met huizen zoeken en je krijgt meestal dezelfde zucht: te duur, te weinig, te laat. Opa en oma kochten ooit een eengezinswoning met tuin voor een bedrag waar je nu nog geen appartement in de buitenring van de stad voor krijgt. De kloof tussen generaties is geen gevoel, maar keiharde realiteit. Bij welvaart hoort ook wonen. In die zin is dit voor miljoenen geen welvarend land

Uit cijfers van het Kadaster blijkt dat het aandeel woningen dat door Nederlanders onder de 35 wordt gekocht in tien jaar tijd flink is gedaald, terwijl 55-plussers juist een groter deel van de koopmarkt naar zich toe trokken. Zij hebben vaak al decennia kunnen profiteren van stijgende huizenprijzen én lage hypotheekrentes. Jongeren starten juist met hoge prijzen, hoge leennormen en vaak een studieschuld.

Daar komt bij dat oudere Nederlanders veel vaker een koopwoning hebben. In de groep 55 tot 65 jaar woont ongeveer 71 procent in een koopwoning, bij 75-plussers is dat nog steeds de helft. Hun hypotheek is vaak grotendeels afgelost, waardoor ze op papier vermogend zijn: stenen in plaats van spaargeld. Voor jongeren is de combinatie van flexcontract, dure huur en strengere hypotheekregels een cocktail waardoor kopen steeds verder uit beeld raakt.​

Tegelijk stijgen de prijzen gewoon door. Rabobank verwacht dat bestaande koopwoningen in 2025 opnieuw fors duurder worden, na jaren van stijgende prijzen. Dat betekent dat wie al een huis heeft nóg meer overwaarde stapelt, terwijl wie buiten staat elke maand verder achterop raakt.​

De pijnlijke conclusie: jouw opa met drie afbetaalde huizen is geen uitzondering, maar een symbool van een systeem dat ouderen beloont en jongeren laat vechten om de kruimels op Funda. De vraag is niet meer óf er een generatiekloof is op de woningmarkt, maar hoe lang jongeren accepteren dat ze aan de verkeerde kant ervan staan. ​ (CBS: hoge kwaliteit van leven ten koste van latere generaties)