Honden doden vaker schapen dan wolven. Dat komt omdat ze sterk verwant zijn.

Honden doden vaker schapen dan wolven. Dat komt omdat je sterk verwant zijn. Elke huishond mag dan op de bank liggen, genetisch is hij nog altijd nauw verwant aan de wolf. Genoomonderzoek laat zien dat honden en wolven ruim 98 procent van hun DNA delen, sommige studies spreken zelfs van 98,8 procent overlap. Dat verklaart waarom ook de vriendelijkste labradoodle soms ineens achter een konijn of fietser aansprint: het jachtprogramma in de hersenen is niet verdwenen, alleen afgezwakt en omgevormd.

In gedragsonderzoek wordt dat “predatory behavior” genoemd: een aangeboren reeks van besluipen, najagen, grijpen en schudden die bij sommige rassen veel sterker aanwezig is dan bij andere. Herders, jachthonden en sommige terriërs zijn er letterlijk op gefokt. Tegelijk blijkt uit veldstudies dat loslopende honden nog steeds als echte roofdieren kunnen optreden en wilde dieren of vee aanvallen. De wolf in de hond is dus niet alleen een romantisch beeld; hij heeft soms pijnlijke gevolgen.​

Toch is de moderne huishond niet zomaar een tamme wolf. Neurowetenschappers laten zien dat de band tussen mens en hond wordt ondersteund door dezelfde “knuffelhormonen” als de band tussen ouder en kind. Bij positieve interacties stijgt bij beide soorten het niveau van oxytocine, een hormoon dat vertrouwen en verbondenheid versterkt. In een beroemde studie beschrijven onderzoekers dit als een “oxytocin‑gaze positive loop”: hond en eigenaar kijken elkaar aan, het hormoon stijgt aan beide kanten, en de emotionele band wordt weer een beetje dieper.​

Nieuw DNA‑ en hormoononderzoek schetst zo een dubbel beeld: de hond blijft een roofdier met scherpe zintuigen en een sluimerend jachtinstinct, maar is tegelijk geëvolueerd tot een dier dat uitzonderlijk goed afgestemd is op menselijke signalen en emoties. Elke keer dat je hond naar je opkijkt voor een aai, wint de partner in hem het even van de wolf.